Een leiderschapskenmerk dat Amerika heeft gered

Vandaag de Amerikaanse leger viert zijn 238^e verjaardag. Terugkijkend lijkt de groei naar een comfortabele oude dag onvermijdelijk, maar in zijn jeugd was die uitkomst verre van zeker. In 1783, op de Ides van Maart, bestond er grote twijfel over het onafscheidelijke lot van ons leger en onze Republiek; ontevreden officieren van het jonge leger kwamen bijeen in een geheime bijeenkomst in Newburgh, New York om de opstand te bespreken. Bezorgd dat een blut, onvoorspelbaar congres een einde zou kunnen maken aan de financiële steun aan de inspanning en de schulden aan de officieren zou mislukken, kwam een bende leiders bijeen om hun opties te bespreken. Zonder de moedige tussenkomst van George Washington had de droom van onafhankelijkheid die nacht kunnen eindigen.

Generaal Washington, gewaarschuwd voor de geheime bijeenkomst, bracht een verrassingsbezoek en stond op om zijn standpunt uiteen te zetten. De geschiedenis vermeldt dat zijn spraak was niet effectief ondanks een beroep op discipline, plicht en eer. Nu de droom van onafhankelijkheid een doorslaggevende factor was, riep hij op tot geloof in zijn woord om steun van het Congres te verlenen. Nadat hij zijn voorbereide woorden had afgerond, wendde hij zich tot een brief van een lid van het Congres en begon de sceptische menigte voor te lezen. Hij tuurde naar de kleine lettertjes en had moeite om de woorden te vatten, maar hij bleef even staan. Het publiek was verstijfd terwijl de grote generaal vocht om woorden uit het schrift te halen. Washington verbrak vervolgens de ongemakkelijke stilte door naar zijn zak te grijpen en deze verontschuldiging aan te bieden:

‘Heren, u staat mij toe mijn bril op te zetten, want ik ben niet alleen grijs geworden, maar ook bijna blind in dienst van mijn land.’

De nederige toejuiching van persoonlijke offers keerde het tij van de ontmoeting, de oorlog en de loop van de geschiedenis. Washington voltooide de brief door dikke lenzen en liep stilletjes de kerk uit, ervan overtuigd dat hij het leger bij elkaar had gehouden.

Washington deed wat veel leiders niet zullen doen: hij persoonlijk aangesproken de olifant in de kamer. Hij wist dat deze omstandigheid om actie vroeg die alleen hij kon ondernemen, en hij ondernam die ook. Hij aanvaarde verantwoordelijkheid voor de onderhavige kwestie en de herstelde orde in het leger. Uiteindelijk was het de aanwezigheid en het zeer menselijke voorbeeld van Washington, en niet zijn argument, dat de dag redde. Er wordt wel eens gezegd dat het mensen niets kan schelen wat je weet, totdat ze weten dat het je iets kan schelen.  George Washington reisde naar Newburgh om te bewijzen dat het hem kon schelen en blies daarmee nieuw leven in een leger en bracht een republiek tot leven.