Hoorzittingen in Benghazi – Een leiderschapscrisis

Hoewel de column van vandaag zich uitsluitend zou kunnen richten op de hoorzittingen in Benghazi, of verschillende onderdelen daarvan, is een gebrek aan leiderschap niet alleen een probleem in de Verenigde Staten; het is een mondiaal probleem. Het is ook veel meer dan een aanklacht tegen de wereldpolitiek; het is een systemisch probleem dat elk niveau van de samenleving doordringt. Ik denk niet dat er veel discussie is over de wereld die verstrikt is in een leiderschapscrisis. De vraag wordt: wat doen we eraan?

Af en toe komt er een moment waarop de samenleving een kruispunt bereikt – waar de situatie en/of omstandigheid zo duidelijk verandering vereist dat een populistisch mandaat – een “beweging" vindt plaats. Klinkt bekend? We hebben dit ervaren tijdens de laatste presidentsverkiezingen hier in de Verenigde Staten. We waren verkocht op een mantra van hoop en verandering, en hoewel de boodschap velen aansprak, slaagden veel kiezers er niet in de retoriek van de werkelijkheid te scheiden. Ze slaagden er niet in de boodschap te testen door deze door de lens van leiderschap te filteren.

Ik zou willen beweren dat we ons vandaag op een zeer vergelijkbaar kruispunt bevinden. We hebben nog steeds hoop en verandering nodig – we bevinden ons nog steeds in een leiderschapscrisis. Sommige acteurs zijn misschien van stoel gewisseld, maar de cast blijft dezelfde. Dit is geen kwestie van democraat versus republikein, of van liberaal versus conservatief. Het gaat om een kwestie die verder reikt dan partijen, filosofieën en geografische grenzen. Het probleem is eenvoudigweg dit; we zijn vergeten wat leiderschap lijkt op.

Onze wereld lijdt enorm onder de handen van mensen die hun verlangen om gelijk te hebben boven het verlangen om de juiste uitkomst te bereiken hebben geplaatst. Ze verwarren hun behoefte aan een ego-boost, hun zoektocht naar macht en hun honger naar hebzucht met leiderschap. Veel van de symptomen van slecht leiderschap die we vandaag de dag zien, kunnen op de korte termijn schijnbaar vanzelf verdwijnen, maar het grotere probleem zal niet vanzelf verdwijnen.

Waarom doet dit er allemaal toe? Omdat leiderschap is belangrijk… Of het nu door boosaardigheid of naïviteit is, degenen die het misbruik van leiderschap misbruiken of tolereren, brengen ons allemaal in gevaar. Slecht leiderschap verlamt bedrijven, ruïneert economieën, vernietigt gezinnen, verliest oorlogen en kan de ondergang van naties veroorzaken. De vraag naar echte leiders is nog nooit zo groot geweest – als de samenleving het belang van leiderschap verkeerd begrijpt, en als de wereld niet-leiders ten onrechte als leiders bestempelt, zijn we er allemaal slechter aan toe.

Ik heb vaak gezegd: leiders zijn niet verantwoordelijk naar hun mensen zullen uiteindelijk ter verantwoording worden geroepen door hun mensen. Maar dit veronderstelt dat de mensen sterk genoeg zijn om zichzelf verantwoordelijk te houden voor de overtredingen uit het verleden door de ogen te sluiten voor wat we weten dat goed is. We moeten voor eens en voor altijd leren dat wat we niet van onszelf eisen, moeilijk van anderen kan worden gevraagd.

We moeten meer van onszelf eisen en meer van degenen die we in verantwoordelijke posities plaatsen. Of we het nu hebben over leidinggevenden, politici, onderwijzers, beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg of welke andere klasse van burgers dan ook, we moeten ophouden met het tolereren van degenen die eigenbelang belangrijker vinden dan dienstverlening boven het eigenbelang.

Het is tijd om te zeggen dat genoeg genoeg is – het is tijd voor a echt leiderschapsbeweging. Bewegingen zijn niets nieuws. Sommige bewegingen waren evolutionair, andere revolutionair. Sommige zijn misleid of verkeerd begrepen en zijn van korte duur geweest, terwijl andere diep wortel hebben geschoten en de wereld ten goede hebben veranderd. Ik ben bang dat we een punt in de geschiedenis hebben bereikt waarop we misschien te laat zijn als we geen grens in het zand trekken en zeggen dat we persoonlijke exploits niet langer tolereren als een slecht excuus voor leiderschap.

Is dit een overdreven reactie? Ik denk het niet. Het is niet zo moeilijk om te stellen dat leiderschap eerder is overgedragen dan geëvolueerd. Als je zelfs maar oppervlakkig aandacht schenkt aan de media en de gebeurtenissen in de wereld, lijkt het erop dat degenen die een persoonlijke agenda dienen veel groter zijn dan degenen die iets dienen dat groter is dan zijzelf. Het punt is: we zullen het nooit allemaal eens worden over wat leiderschap wel of niet is, maar ik denk dat de meeste redelijke mensen het erover eens zullen zijn dat het tijd is voor verandering.

Het is tijd voor een leiderschapsbeweging die betrokkenheid, een open dialoog en een openhartig discours waardeert boven de geïsoleerde focus op de bescherming van persoonlijk gewin. Een beweging is een zaak die groter is dan jezelf – het is eerder een populistische vloedgolf dan een elitaire academische exercitie. Een beweging is opzettelijk, gepassioneerd en gericht op actie. Een beweging vereist een visie die inclusief is, collaboratief en servicegericht. Bovenal vereist een beweging mensen die zich inzetten voor verandering.

Het is tijd voor minder gepraat en meer actie. Leiderschap gaat niet over de macht en de lofbetuigingen die aan de leider worden toegekend, het gaat over de verbetering van degenen die de leider dient. In essentie gaat leiderschap over mensen. In de kern gaat leiderschap over het verbeteren van de status quo en het inspireren tot het creëren van positieve verandering.

Zolang positionele en filosofische argumenten belangrijker zijn dan voorwaartse vooruitgang, zolang gelijkheid gewaardeerd wordt boven kwetsbaarheid en openstaan voor nieuwe gedachten, zolang ego verheven wordt boven empathie en mededogen, zolang retoriek meer waarde heeft dan prestatie , en zolang we deze dingen als acceptabel gedrag tolereren, zullen we allemaal lijden onder de handen van slecht leiderschap.

Ik moedig je aan om persoonlijke en professionele veranderingen door te voeren. Het is tijd om het triviale achterwege te laten en een hoofdvak in de hoofdvakken te gaan studeren. We moeten de beste leiderschapsgeesten bij elkaar brengen – ik heb het niet over gelijkgestemde denkers, maar over grote denkers – diepzinnige denkers, die openstaan voor het uitdagen van wat als ‘normaal’ wordt beschouwd, met als doel het verouderde denken te doorbreken. We moeten dialoog voeren en debatteren, maar bovenal moeten we luisteren, leren en handelen.

De regering van de Verenigde Staten zal overleven, andere worstelende regeringen en economieën zullen hun houvast vinden, maar dat betekent niet dat het grotere probleem zal zijn opgelost. We moeten ons concentreren op wat er mis is met leiderschap en dit oplossen. Ik zou je willen vragen een betere leider te worden en de mensen om je heen bewust te maken van de grote behoefte die we hebben aan een beweging van leiderschap. Dit is waar we beginnen.

Gedachten?

Volg me op Twitter @MikeMyatt

 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op https://www.linkedin.com/pulse/benghazi-hearings-crisis-leadership-mike-myatt?trk=mp-reader-card