Vertrouwen versus arrogantie

Vertrouwen versus arrogantie... is het slechts een kwestie van semantiek? Ik denk het niet. Hoewel vertrouwen kan worden aangezien voor arrogantie, en omgekeerd, zijn het duidelijk geen onderling verwisselbare termen. Wanneer u zichzelf als een leider beschouwt, ziet u dan dat u het stille vertrouwen van David heeft of de opschepperige arrogantie van Goliath? In de post van vandaag zal ik de macht beschrijven die berust bij degenen die echt zelfverzekerd zijn, in tegenstelling tot de zelfdestructieve kenmerken die de arroganten teisteren...

Als u aan een echte leider denkt, stelt u zich dan iemand voor die een stil zelfvertrouwen of flagrante arrogantie aan de dag legt?

In de competitieve wereld van het zakenleven en de politiek kan een gereserveerde houding van nederigheid vaak verkeerd worden geïnterpreteerd als een teken van zwakte. Als je echter ooit hebt onderhandeld met een echt zelfverzekerd persoon die authentiek nederig is, zul je merken dat hun vastberadenheid vaak veel groter is dan het geveinsde vertrouwen van de arrogante persoon. Hoewel hoogmoed een noodzakelijke eigenschap kan zijn waar je soms een beroep op moet doen, werkt het simpelweg niet om daarop te vertrouwen als basis voor je leiderschapsstijl.

Grote contrasterende voorbeelden van vertrouwen versus arrogantie, zoals het van toepassing is op leiderschap, zijn het stille vertrouwen van Omar Bradley en Dwight Eisenhower van de generaals uit de Tweede Wereldoorlog versus de vaak schandalige arrogantie van George Patton en Douglas MacArthur van de generaals. Alle vier waren ze grote strategen en tactici, maar het waren de twee minder hoogdravende commandanten die de geschiedenis ingingen als hoger gewaardeerde leiders. Ze waren in staat om grotere loyaliteit en respect af te dwingen van zowel collega's als ondergeschikten, met minder bravoure en meer nederigheid en onderscheidingsvermogen.

De waarheid is dat maar weinig dingen mij door de jaren heen hebben geïnspireerd en gemotiveerd, zoals het stille vertrouwen en de nederigheid van grote leiders. Ik luister veel liever naar de zelfspot van een zelfverzekerd persoon die zichzelf voor de gek houdt, dan naar de gemene aanvallen van een arrogant persoon die ten koste van iemand anders wordt gevoerd. Wat nog belangrijker is, ik zou veel liever werken voor of naast het ingetogen dan het overdreven. De professionals die zelfrespect hebben en oprecht respect tonen voor anderen, ongeacht hun positie in het leven, hebben veel meer kans om op de lange termijn succesvol te zijn dan degenen die gebruik maken van de tactiek van gebrek aan respect vernederen en intimideren.

Hoewel arrogante mensen succesvol kunnen zijn in zaken, en dat vaak ook doen, ben ik van mening dat dit grote persoonlijke en professionele kosten met zich meebrengt. Arrogantie resulteert zelden in duurzame relaties gebouwd op een fundament van loyaliteit en vertrouwen. Nogal arrogante mensen worden doorgaans omringd door uitbuitende individuen die in goede tijden maar al te graag met de ‘justrein’ meerijden, maar bij het eerste teken van problemen zie je alleen maar hun rug terwijl ze naar de heuvels rennen.

De zelfverzekerden slagen ook in zaken, maar niet ten koste van anderen, zoals de arroganten. Je zult merken dat leiders zelfverzekerd zijn bredere invloedssferen, beter talent aantrekken, meer vertrouwen wekken en meer loyaliteit en respect verdienen dan degenen die alleen maar leiding geven met hun brutaliteit.

Als u op zoek bent naar duurzame relaties, succes op de lange termijn en een betere levenskwaliteit (op en buiten de werkplek), dan kunt u beter afzien van de pompeuze daden van de arrogante mensen en daarvoor nederigheid en rust in de plaats stellen. vertrouwen getoond door echte leiders.

Ik verwelkom elke discussie over hoe vertrouwen of arrogantie heeft invloed gehad op uw rol als leider. Deel uw mening in de reacties hieronder...