Extreme Makeover – Leiderschapseditie

De snelste overgang van onbekwaam naar bedreven vindt plaats wanneer leiders het onderwerp verandering op zichzelf richten. Wanneer was de laatste keer Jij iets aan veranderd Jij? Niet iemand of iets anders, maar jouw denken, jouw filosofie, jouw visie, jouw benadering, jouw houding, of jouw ontwikkeling. De meeste leiders zijn behoorlijk bedreven in het omarmen van verandering – behalve wanneer de focus van het veranderingsinitiatief op hen ligt.

Draai innovatie naar binnen.
Innovatie blijft een hot topic, en terecht. Er zijn maar weinig dingen die dat kunnen wijziging de loop van een project, carrière, bedrijf, categorie of branche, zoals succesvolle inspanningen op het gebied van innovatie. Dat gezegd hebbende, is er één aspect van het bedrijfsleven dat vaak over het hoofd wordt gezien door veranderingsagenten als het gaat om innovatie, en dit is toevallig ook het gebied dat het grootste potentiële rendement biedt: leiderschap. Als we het consequent hebben over het belang van het leiden van veranderingen, zou het net zo belangrijk moeten zijn om het belang te erkennen van het veranderen van de manier waarop we de praktijk van leiderschap benaderen. De waarheid is dat als leiders de helft van de tijd besteden aan het toepassen van de strengheid en discipline van verandering op zichzelf, dan wanneer ze praten over de oefening voor anderen zou ik dit bericht niet schrijven.

De praktijk van leiderschap heeft een make-over nodig – een extreme.

‘Leiderschap’ is op ongepaste wijze gekaapt door de politiek correcte mensen die er de spot mee drijven, de avant-garde die het bagatelliseert, de naïef die er geen rekening mee houdt, en het publiek dat er genoeg van lijkt te krijgen om erover te horen. Er was een tijd dat ik verbijsterd werd door de afwijzende houding die mensen aan de dag legden tegenover leiderschap. Ik vroeg me af hoe we op zo'n plek hadden kunnen komen? Hoe kon zoiets waardevols door zovelen worden gebagatelliseerd? Toen drong het tot mij door: mensen zijn moe van leiders die over verandering praten, maar er niet in slagen het concept te omarmen dat ook zij moeten veranderen.

Zijn we vandaag beter af?
Denk hier eens een moment over na – met al onze ervaring en al het onderzoek, met alle middelen en alle focus op leiderschap, vindt u het verbijsterend, zo niet geheel verontrustend, dat het onze wereld nog nooit zo heeft ontbroken? echte leiders? Terloopse observatie zou tot de conclusie kunnen leiden dat leiderschap eerder is overgedragen dan geëvolueerd. Als je goed let op de media en de gebeurtenissen in de wereld, lijkt het erop dat degenen die zichzelf dienen veel groter zijn dan degenen die dienstbaarheid boven zichzelf stellen. Het punt is: we zullen het nooit allemaal eens worden over wat leiderschap wel of niet is, maar ik denk dat de meeste redelijke mensen het erover eens zullen zijn dat het tijd is voor verandering.

De samenleving heeft leiderschap in wezen tot commoditisme gemaakt, wat heeft geresulteerd in een soort leiderschapszeepbel. Omdat leiderschap de nieuwste versie van een programma is geworden, hebben te veel ongekwalificeerde leiders de gelederen mogen betreden. Wanneer leiderschap wordt gezien als weinig meer dan een titel die toegang verleent tot een platform voor persoonlijk gewin, en niet als een voorrecht dat resulteert in de kans om te dienen, zullen we het moeilijk vinden om leiders te overtuigen van de noodzaak van verandering. We zullen ons ook in een leiderschapscrisis blijven bevinden. We moeten óf arme leiders ervan overtuigen hun aanpak te veranderen, óf we moeten van leider veranderen.

Het zijn de mensen – altijd.
In essentie gaat leiderschap over mensen. In de kern gaat leiderschap over het verbeteren van de status quo, het inspireren van positieve verandering en het uitdagen van het conventionele denken. Zolang positionele en filosofische argumenten belangrijker zijn dan voorwaartse vooruitgang, zolang gelijkheid gewaardeerd wordt boven kwetsbaarheid en openstaan voor nieuwe gedachten, zolang het ego verheven wordt boven empathie en mededogen, zolang retoriek meer waarde heeft dan prestaties, en zolang we deze dingen als acceptabel gedrag tolereren, zullen we allemaal lijden onder de handen van slecht leiderschap dat weerstand biedt aan verandering.

Wens geen verandering – eis het.
Dus hoe krijgen we leiders zover dat ze veranderen – dat eisen we. Het gaat minder om structuur en meer om visie en filosofie. Niets inspireert zo tot verandering en innovatie als geweldig leiderschap, en er is ook geen kostbaarder legacy-systeem om in stand te houden dan slecht leiderschap. Het tolereert slecht leiderschap als de norm, en niet als uitzondering, waardoor de status quo kan gedijen en wie onbekwamen kan gedijen.

Organisaties moeten ernaar streven en eisen dat een cultuur van leiderschap de rigide kaders vervangt. We moeten overstappen van zeer gestructureerde organisaties naar verloren gemeenschappen van samenwerkingsnetwerken. Complexe beslissingen moeten niet langer voorbehouden zijn aan iemand die aan de top van een hiërarchische structuur zit, maar moeten naar de absolute randen van de organisatie worden gedreven. Denk dat open source niet propriëtair is, adaptief en niet statisch, bruikbaar, niet theoretisch en progressief en niet regressief. De beste manier om een leiderschapscultuur te creëren is het waarderen en belonen van authentiek en effectief leiderschap dat openstaat voor verandering. Creëer een cultuur gebaseerd op een ethos dat kracht geeft, aantrekt, differentieert en in stand houdt. De enige cultuur die op de lange termijn floreert, is een cultuur van leiderschap. Een leiderschapscultuur kan alleen bestaan als de bereidheid om te veranderen wordt gewaardeerd.

Gedachten?