Nieuwsflits: veilige beslissingen zijn dat zelden. De beste topbestuurders bezitten de moed om niet alleen op zoek te gaan naar de juiste beslissing, maar ze begrijpen ook hoe belangrijk het is om anderen toestemming te geven hetzelfde te doen. We hebben CEO's nodig die willen dat anderen het beter doen en beter worden. Wat we niet nodig hebben, zijn meer CEO's die zich in veilige havens verstoppen. Als je in de grote stoel zit, word je niet betaald om veilige beslissingen te nemen; je wordt betaald om de juiste beslissing.
Je kunt een worstelende (en mogelijk falende) CEO op een kilometer afstand herkennen door simpelweg te kijken naar het soort beslissingen dat hij of zij neemt.
Het is niet verrassend dat zwakke CEO's toegeven aan de publieke opinie, dat ze zich eerder met de routine bezighouden dan met het buitengewone, en zich meer zorgen maken over het gelijk hebben dan over het bereiken van de juiste uitkomst. Slecht presterende CEO's zoeken liever een veilige beslissing dan een moedige beslissing.
Het is ook belangrijk om te begrijpen dat veilige beslissingen niet universeel synoniem zijn met slimme beslissingen. In feite is de veilige beslissing meestal een rationalisatie of rechtvaardiging die dekking probeert te bieden voor wat bewust een minder dan optimale keuze is. Is het je ooit opgevallen hoe zwakke CEO's vaak voor de gemakkelijke beslissing zullen kiezen, terwijl de beste CEO's hebben geleerd om de moeilijke beslissingen er gemakkelijk uit te laten zien?
CEO's wier standaardinstelling 'op veilig spelen' is, maken geen indruk op mij. Velen zullen de bovengenoemde verklaring als overdreven hardhandig beschouwen – daarin schuilt het probleem. Organisaties hebben een generatie leiders voortgebracht die geloven dat het hun taak is om veilige beslissingen te nemen, niet om de boel op zijn kop te zetten, en om de gevoelens van mensen te beschermen. Wanneer die leiders het ambt van CEO bekleden, worden hun standaardinstellingen voor risicoaversie vergroot. Het is de taak van een CEO om goede beslissingen te nemen, ongeacht hoe mensen daarover denken.
Ik suggereer niet dat beslissingen op een ongevoelige manier of met roekeloze overgave moeten worden genomen, maar ik geloof ook niet dat elke beslissing moet worden ingedekt, dat elke verwachting moet worden verlaagd, of dat aan elk kiesdistrict moet worden ingeboet. Hoewel goede beslissingen risico’s meten en beheren, zijn ze zelden zonder risico. CEO's die op zoek zijn naar risicovrije beslissingen doen weinig meer dan kansen aan anderen afstaan. De beste CEO’s beheren als eerste de kansen – en als tweede risico’s.
Hieronder volgen vijf soorten beslissingen die velen als veilige beslissingen beschouwen. Slimme CEO's begrijpen dat ze allesbehalve veilig zijn:
- Het politiek correcte besluit: Slimme CEO's proberen niet politiek correct te zijn – ze proberen correct te zijn. Politiek correct zijn lost zelden problemen op; het verergert ze. Echte verandering, en niet de politiek correcte versie, is gebaseerd op het zoeken naar de waarheid, en niet op een verwaterde versie daarvan. De eerste stap bij het oplossen van problemen is het omgaan met hele waarheden, en niet met onwaarheden of gedeeltelijke waarheden.
- De Talentbeslissing: Ik kan niet eens beginnen met het tellen van het aantal keren dat ik getuige ben geweest van organisaties die de veilige aanwerving doen in plaats van de juiste aanwerving. De reden dat bedrijven slecht aannemen, is dat ze compromissen sluiten, genoegen nemen, op safe spelen – ze nemen geen mensen aan beste persoon voor de baan. Compromissen hebben hun plaats in het bedrijfsleven, maar spelen geen rol bij het verwerven van talent. Leiders concentreren zich te vaak op de ‘nice to haves’ in plaats van op de ‘must-haves’. Ze laten zich afleiden door ongelijksoortige, onbeduidende factoren, in plaats van te blijven zoeken naar de beste persoon voor de baan. Mijn definitie van ironie: wanneer CEO’s klagen over hun talent. Ik heb altijd geloofd dat leiders de teams verdienen die ze bouwen. Het punt is: als leiders een slechte aanwerving doen, kunnen ze niemand anders de schuld geven dan zichzelf. Als u niet gelooft dat u talent van wereldklasse kunt aannemen, wees dan niet verbaasd als anderen uw mening beginnen te delen.
- Het waardenbesluit: Prestaties belonen boven waarden lijkt misschien veilig of slim, maar dat is het ook niet. Organisaties hebben niet voor niets kernwaarden: om ze een echt noorden te geven. Organisatiewaarden bestaan om belangen, acties en richting op één lijn te brengen. Uiteindelijk zijn ze er om een hi-trustomgeving te creëren waarin uitzonderlijke prestaties de regel zijn en niet de uitzondering. Wanneer leiders beslissingen nemen die in tegenspraak zijn met de kernwaarden, moet er een hoge prijs worden betaald: een verlies aan vertrouwen. Wanneer een CEO over waarden praat, maar er niet in slaagt ernaar te handelen of deze te verdedigen, komt de hele onderneming in gevaar. De beste CEO's hebben een nultolerantiebeleid voor acties en/of beslissingen die een schending van de bedrijfswaarden vormen.
- Het beheerde besluit: Veel CEO's zijn van mening dat als ze voldoende aspecten van een beslissing kunnen beheersen, deze veilig kan worden genomen. Wanneer beslissingen overmatig worden beheerd, zijn ze vaak ondereffectief. CEO's moeten stoppen met het nemen van beslissingen en deze gewoon nemen. Ik heb altijd gezegd: “Het managen van verwachtingen is spelvaardigheid; het op één lijn brengen ervan is leiderschap.” Slimme CEO's bieden een kompas, zij tekenen niet de kaart. Denk aan richtlijnen – geen regels. Denken overgave – geen controle. Bouw het juiste team op en heb het vertrouwen dat beslissingen dichtbij het impactpunt kunnen worden genomen.
- Het nee-besluit: Hoewel het misschien veilig lijkt om geen beslissing te nemen, is dat waarschijnlijk niet het geval. De realiteit is dat het niet nemen van een beslissing nog steeds een beslissing is – het is meestal gewoon niet de juiste beslissing. Het vermijden van een beslissing betekent niet dat je het probleem uit de weg gaat; je zult het waarschijnlijk alleen maar verergeren. Geweldige CEO's vinden geen veiligheid door hun kop in het zand te steken; ze vinden veiligheid in het consequent nemen van goede beslissingen. De grootste zekerheid wordt echter gevonden door anderen te leren grote beslissingen te nemen en hen vervolgens de verantwoordelijkheid en autoriteit te geven om die beslissingen te nemen.
De beste CEO's spelen niet op safe, ze kijken niet de andere kant op als er iets mis is, en ze sluiten geen compromissen op het gebied van waarden. Ze doen het juiste. Gedachten?
