Verantwoordelijkheid voor sociale media

Mijn vrouw wees mij op een LA Times-verhaal Vandaag moest ik ineenkrimpen… In het artikel werd verteld hoe tv-persoonlijkheid Bill Nye (“The Science Guy”) plotseling flauwviel tijdens een toespraak bij het USC. Hoewel dit voor een spannend moment zorgde, lijkt het nu goed met hem te gaan. Wat mij echter woedend maakte, was de reactie van het publiek. Getuigen merkten op dat de menigte niets deed, dat ze hem niet te hulp kwamen en dat ze Bill op geen enkele manier hielpen. Maar het publiek pakte o zo snel hun telefoon en tweette/IM/Facebook over waar ze naar keken. Daarin schuilt het probleem: ze keken en handelden niet. In de post van vandaag ga ik de verantwoordelijkheid onderzoeken in relatie tot sociale media – de verantwoordelijkheid die gepaard gaat met het leven in de echte wereld versus een voortdurende staat van virtuele realiteit.

Zoals de meesten van jullie weten ben ik een groot fan van sociale media. Ik gebruik het persoonlijk en mijn bedrijf heeft een praktijkruimte voor sociale media die sociale-mediadiensten aan ons aanbiedt klanten. Maar wanneer verslaving aan sociale media voorrang krijgt boven gezond verstand, boven het helpen van een ander mens, wordt het misschien tijd om de wereld waarin we leven opnieuw te beoordelen. Sociale tools, platforms en netwerken zijn bedoeld als kanalen naar een bredere en diepere wereld relaties. Het echte voordeel van sociale media ligt in het verbeteren van de manier waarop we met elkaar omgaan, en niet in het opwerpen van barrières voor betrokkenheid. De digitale wereld is op zijn best als hij ons dichter bij elkaar brengt, en op zijn slechtst als hij ons verder uit elkaar drijft.

Ik zou dit onderwerp waarschijnlijk niet eens ter sprake brengen als wat er met Bill gebeurde een op zichzelf staande gebeurtenis was, maar dat is niet zo. Ik heb andere rapporten gezien waarin mensen zijn aangevallen, gewond zijn geraakt of op een andere manier hulp nodig hadden, maar deze niet ontvingen omdat omstanders gewoon liever stand-by stonden dan te helpen. Ze maken liever een video, sturen een tweet uit, of gaan gewoon door met negeren in plaats van een medemens te helpen...

Laat ik duidelijk zijn: ik probeer de waarde van sociale media niet af te wijzen, omdat er een intellectueel oneerlijk argument voor nodig is om te proberen iets teniet te doen dat zoveel voordelen en zoveel potentieel biedt. Ik hoop eigenlijk dat sommigen in het publiek van Bill Nye probeerden contact op te nemen met de hulpdiensten, maar ik vermoed eerder dat dit voor de meesten van hen niet het geval was.

Laat me je een paar vragen stellen: In welke wereld leef je – de echte wereld of de virtuele wereld? Kun je nog steeds het verschil tussen de twee onderscheiden? De term 'virtual reality' heeft zijn naam niet voor niets gekregen... omdat het zo is NIET echt – het is virtueel, gesimuleerd en het kan gemakkelijk fantasie worden als je het contact met de realiteit verliest. Nog enger is wanneer het dubbelzinnige en etherische je realiteit wordt. Als je voyeurisme verkiest boven echte relaties, heb je jezelf gevaarlijk op een zeer gladde helling gepositioneerd. Het is prima om tijd door te brengen in de virtuele wereld als je die als zodanig herkent. Dus, bent u nog steeds in contact met de realiteit? Vermijdt u menselijke relaties in plaats van online relaties? Voegen uw online relaties waarde toe aan uw persoonlijke en professionele leven of zijn ze schadelijk? Zou je contact opnemen met een ander mens die hulp nodig heeft of er gewoon over tweeten?

De simpele boodschap hier is dat alles kan worden misbruikt of misbruikt. Alles kan een verslaving of een idool worden – zelfs iets dat zo wonderbaarlijk krachtig is als sociale media. Ik heb geen probleem met sociale media als het waarde toevoegt aan jouw wereld. Ik heb er geen probleem mee dat sociale media worden gebruikt om mensen te helpen, zoals bij talloze gelegenheden over de hele wereld het geval is. Maar ik heb wel een probleem (en dat zou jij ook moeten doen) als sociale media je afsluiten van de echte wereld en je ervan weerhouden anderen te helpen. Wanneer zwart-wit permanent vervaagt, zodat alles als grijstinten leest, kunnen de zaken onvoorspelbaar worden. Het echte leven is geen kijksport – het is een participatiesport, en ik kan u zelfs zeggen dat het een full-contact participatiesport is.

Zoals altijd verwelkom ik uw opmerkingen hieronder…