Interview met Ken Fisher

Ken Fisher is misschien wel een van de meest fascinerende mannen van onze tijd. Hij bezit zowel een ongelooflijk intellect als oprecht bescheidenheid. Hij is een echte renaissanceman... Een familieman die al 36 jaar getrouwd is, de bestverkopende auteur (zijn huidige boek De enige drie vragen die tellen staat op plaats #14 op de NY Times Hardcover Bestseller-lijst), de CEO van Visser Investeringen, een van de meest succesvolle beleggingsondernemingen ter wereld, zijn maandelijkse column ‘Portfolio Strategie’ in Forbes magazine maakt hem de vijfde langstlopende columnist in de 89-jarige geschiedenis van het tijdschrift en een man met gevoel voor karakter en verantwoordelijkheid. Oh, ik vergat te vermelden dat hij toevallig ook op plaats #297 staat op de Forbes 400-lijst van rijkste Amerikanen (naar schatting meer dan $1,3 miljard dollar waard). In de post van vandaag lees je mijn interview met Ken Fisher, een van de echte 'good guys' in het bedrijfsleven. Ik hoop dat je er net zo van geniet als ik…

Mike Myatt: Ken, je wordt algemeen beschouwd als een van de meest succesvolle en slimme investeerders in de moderne geschiedenis; Waaraan schrijft u uw succes toe?

Ken Visser: Hoewel sommigen misschien zo over mij denken vanwege het succes van mijn bedrijf en mijn zichtbaarheid, zie ik mezelf niet zo. Hoe dan ook, het bereiken van waar ik ook ben, is omdat ik geluk heb gehad. Mijn vader, die in zijn vroege jaren een grote investeerder en vrijdenker was, heeft mij onder andere geleerd een zeer vrije denker te zijn die vrij was om te gaan waar anderen zich normaal gesproken beperken. Ik beschik ook over een sterke werkethiek. Ik baad en flos bijna dagelijks en twijfel over alles wat anders als conventionele wijsheid wordt beschouwd, omdat zoveel ervan onzin is. Ik ben gek op vragen en ondervraging.

Mike Myatt: Het was jouw theoretische werk dat leidde tot de ontwikkeling van de prijs-verkoopverhouding. Op welk punt besefte je dat deze verhouding zinvol was?

Ken Visser: In de periode 1975-76, in de nasleep van de bearmarkt en de recessie, zouden de aandelen in volume door het dak gaan zonder inkomsten. Ik zag dat keer op keer en het zette me aan het denken en vroeg me af wat de oorzaak daarvan was. Dan maar testen! In 1978 had ik het concept als een maatstaf vormgegeven en gebruikte het regelmatig, en in die periode was het een marktklopper als eenvoudige filterregel. Aan het begin van de jaren tachtig had ik veel statistisch werk gedaan om de werkzaamheid aan te tonen, en dat bleef zich ontwikkelen tot en met mijn eerste boek waarin het concept voor het eerst werd gepopulariseerd.

Mike Myatt: Naast je duidelijke affiniteit met de aandelenmarkt heb je ook een aanzienlijke vastgoedportefeuille opgebouwd. Hoe ben je begonnen in de vastgoedsector en welk advies zou je onze lezers willen geven?

Ken Visser: Echt, ik heb helemaal geen passie voor onroerend goed, ik moet de spullen gewoon gebruiken. 35 jaar geleden bezat ik een huis waar ik tijdens mijn studie in woonde als opknapper (en deed veel bouwactiviteiten terwijl ik aan de universiteit werkte). En later bezat ik huizen hier op de berg waar ik woon. Maar vandaag de dag is mijn enige eigendom feitelijk het eigendom waarop mijn bedrijf actief is (behalve in Groot-Brittannië en Vancouver, Washington – daar huren we). Maar ja, daarvan bezit ik 285.000 vierkante meter aan klasse A-kantoorruimte in de Bay Area, waar de meeste van onze werknemers zijn en waar we uitbreidingsruimte hebben - en dan ons kleinere hoofdkantoor van 22.000 op Kings Mountain, boven de Bay Area, dat is ook waar ik woon in een klein appartement van 2500 voet boven de operatiefaciliteit. Maar het zijn die gebouwen waar je naar verwijst. Er is dus geen passie voor onroerend goed. Maar als u een bedrijf exploiteert, heeft u veel meer controle over het eigendom dan als huurder. Binnen ons bedrijf hebben we een passie voor controle bij elke stap van het proces.

Mike Myatt: Met meer dan $30 miljard dollar onder beheer voor institutionele en particuliere klanten ben je veel meer dan een geldbeheerder, je bent ook de CEO van een zeer succesvol bedrijf. Wat is volgens u uw grootste ‘zakelijke’ talent?

Ken Visser: Meer dan $36 miljard, maar wie telt? Als CEO zijn mijn grootste sterke punten 1) de visionair zijn die de toekomstige toekomst van ons bedrijf voor ogen heeft, 2) het creëren van een cultuur die geweldige jonge mensen ertoe aanzet om overdreven loyaal en energiek te zijn tegenover het bedrijf, 3) delegeren en uitsluiten op sommige gebieden die mij als micromanager het meest direct raken. We hebben een heel andere bedrijfscultuur dan bijna alle bedrijven in onze branche en we pushen agenda's die anderen niet doen. We werven en promoten vrijwel uitsluitend van binnenuit. We omzeilen de MBA-wereld door kinderen net van de universiteit aan te nemen vóór de MBA-wereld en ze vervolgens te motiveren om nooit meer weg te gaan, zoals bedrijven veertig jaar geleden deden in een wereld die nu, behalve hier, verdwenen is. We kunnen niet met de grote bedrijven concurreren op het gebied van MBA's, maar we kunnen de kinderen wel te pakken krijgen voordat ze naar de MBA-school gaan, ze vasthouden en op die manier concurreren. We hebben de enige formeel aangewezen Chief Innovation Officer in de sector, een van de weinige ter wereld in welke sector dan ook. Wij zijn met een ruime marge de grootste direct marketeer in onze branche, iets wat volgens onze concurrenten nog steeds niet werkt. We hebben zojuist de eerste infomercial van 30 minuten in de branche gemaakt met Hal Holbrook als onze bedrijfswoordvoerder. We proberen altijd te doen wat nog niemand anders heeft gedaan, noch ooit, noch in onze branche. We verbieden concepten als ‘best practices’ (die geweldig zijn als een waardeloos bedrijf een B-firma wil worden) ten gunste van wat we ‘nog nooit gedaan-praktijken’ noemen, waarmee we willen definiëren wat de toekomstige trend zal worden. veranderaars die anderen zullen moeten volgen. Wij houden ervan om het nieuwe en nooit gedaan te doen.

Zijbalk: Ik ben het volledig eens met Ken's opmerkingen over best practices en zou lezers die geïnteresseerd zijn in deze denkwijze willen aanraden om “Waarom best practices – dat niet zijn', een bericht dat ik eerder over dit onderwerp heb geschreven... Grote geesten denken hetzelfde... Oké, terug naar het interview...

Mike Myatt: Wat beschouwt u als uw hoogste en beste gebruiksactiviteit tijdens de werkdag? Wat doe je als je ‘in de zone’ bent?

Ken Visser: Tijd doorbrengen met mijn vrouw van 36 jaar. Geen reacties op het zone ding! Ze werkt ook voor het bedrijf en heeft dat bijna voor altijd.

Mike Myatt: Als gepubliceerde auteur van 4 boeken en 22 jaar lang columnist voor Forbes magazine ben je duidelijk een getalenteerde schrijver. Maar mijn vraag is: wat lees je graag en wie zijn je favoriete auteurs?

Ken Visser: Mijn favoriete auteur aller tijden is Stewart Holbrook, zonder twijfel, nu al lang overleden. Ik ben een grote fan van loggegeschiedenis en heb door de jaren heen ontzettend veel gelezen en verzameld over de loggegeschiedenis in al zijn vormen, met een bijzondere nadruk op de redwood-loggegeschiedenis. Het grootste deel van de fictie die ik in mijn leven heb gelezen, zijn oude, logge geschiedenisromans uit een tijdperk waarin loggen groot was in Amerika, 1880-1960. Een klassiek voorbeeld zou Peter Kyne's "Valley of the Giants" uit 1913 zijn. Je kunt een aantal exemplaren ervan vinden op ABEbooks.com, die trouwens, zoals uitvoerig beschreven in mijn nieuwe boek, "The Only Three Questions That Count” is veruit de beste en goedkoopste grote zoekmachine voor gebruikte boeken, en als een van uw lezers het nog niet heeft geprobeerd, dan is hij of zij zichzelf een traktatie verschuldigd. In de non-fictie krijg ik een gestaag bombardement van verzoeken, vaak van klanten, om zakelijke en investeringsboeken te lezen, waarvan de meeste echt verschrikkelijk zijn. Maar ik ploeg er doorheen of blader er in de loop van de tijd veel van af. De wereld creëert elk jaar weinig geweldige boeken en veel slechte. Op dit moment heb ik genoten van “Galileo's Daughter”, een heel mooi en tot nadenken stemmend boek. Ik heb zojuist een kombuisversie van Richard Prestons “The Wild Trees” klaar, die binnenkort uitkomt en een kroniek is van de heldendaden van mijn vriend Steve Sillett en anderen en die een geweldig boek en film zou moeten opleveren.

Mike Myatt: Hoe heeft u, nu uw zakelijke inspanningen zo omvangrijk zijn, de balans tussen werk en privé kunnen bewaren? Welke tips kun je onze lezers geven over het behouden van perspectief op wat echt belangrijk is in het leven?

Ken Visser: Weet daar niet veel van! Ik ben niet in staat mezelf op die manieren te monitoren of te meten, en ik ben daar zeker geen expert in. Hoewel ik 36 jaar getrouwd ben en dat is een prestatie, hoe meet je de rest? Misschien is de beste manier gewoon hoe u zich voelt bij wat u doet en of u liever iets anders zou doen. Of zou je iets anders doen als je moeder toekeek? Of hoeveel van de afgelopen 15 jaar zou je opnieuw doen als je kon? En hoeveel van dit jaar zou je opnieuw doen als je kon? Zoals de titel van mijn nieuwe boek al aangeeft, denk ik dat het grootste deel van mijn leven in zekere zin neerkomt op het keer op keer stellen van de juiste vragen.

Mike Myatt: Wie respecteer je het meest in de zakenwereld?

Ken Visser: Bill Gates. Hij veranderde de wereld en veranderde zichzelf niet.

Mike Myatt: Als u onze lezers één advies zou mogen geven, wat zou dat dan zijn?

Ken Visser: Blijf de conventionele wijsheid uitdagen door eindeloze vragen te stellen. Het grootste deel van onze conventionele wijsheid is eenvoudigweg dat en vaak een verkeerde afdankertje uit het verleden.

Mike Myatt: Wat is de toekomst voor Ken Fisher?

Ken Visser: Meer vragen!

Mike Myatt: Is er nog iets dat u met onze lezers wilt delen?

Ken Visser: Nog meer vragen, maar die heb ik nog niet bedacht. Tot nu toe heb ik de beste drie die ik heb al gegeven.

Dank aan Ken Fisher voor het beschikbaar stellen van zijn kostbare tijd voor dit interview. Koop zijn nieuwe boek en als je over discretionaire beleggingsfondsen beschikt, zou mijn suggestie zijn om met de vernieuwer mee te gaan en weg te blijven van de kuddementaliteit van de massa.