Het is niet onmogelijk – het is gewoon nog niet gedaan

Hoe vaak in jouw carrière Ben je er getuige van geweest dat iemand zei: “Dat is onmogelijk – het kan gewoon niet.” Misschien heb je je zelfs wel eens schuldig gemaakt aan het uiten van zo'n zin. Het punt is: leiders accepteren onmogelijkheid niet als een geldige stelling. Als je denkt dat ik gek ben geworden, of dat mijn optimistische aard is overgegaan in een staat van irrationele uitbundigheid of waanvoorstellingen, raad ik je aan verder te lezen terwijl ik uitdaging de logica van de onmogelijkheid.

Het feit dat iets nog moet worden bereikt, is zelden een bewijs van onmogelijkheid; het betekent meestal dat wat 'het' ook is, gewoon nog niet is gebeurd.

Simpel gezegd duidt het ontbreken van een bepaalde uitkomst op een gebrek aan prestatie, en niet op een onmogelijkheid. De geschiedenis heeft keer op keer bewezen dat ongeneeslijke ziekten geneesbaar worden; zogenaamde wetenschappelijke wetten blijken weinig meer te zijn dan een gebrekkige theorie, en fysieke beperkingen die ooit als onoverkomelijk werden beschouwd, worden uiteindelijk overschreden.

Wanneer leiders alles bekijken door een lens van wat is ze krijgen vaak een vals positief oordeel over onmogelijkheid. Wanneer ze echter overstappen op een filter van wat als de barrières voor mogelijkheden worden vaak weggenomen. Conventionele wijsheid zal u vertellen dat bereiken en presteren tot geweldige resultaten leidt. Maar ware wijsheid onthult dat ontdekking tot betere resultaten leidt. Grote leiders spelen niet tot het einde, zij denken verder dan de resultaten – jij ook?

Wat als Michelangelo, Einstein, Ford of de gebroeders Wright genoegen hadden genomen met onmogelijkheid boven mogelijkheid? Wat als Gates, Jobs en Bezos zich hierop concentreerden? wat was in plaats van de mogelijkheden van wat kan zijn? Wat als onze volgende generatie onderzoekers, wetenschappers, ondernemers en academici daar niet in slaagt? daag het conventionele denken uit? Wat als onze wereldleiders de status quo als acceptabel blijven beschouwen? Als samenleving kunnen we het ons niet veroorloven om theorie als feit, fictie als waarheid, of goed genoeg als goed genoeg te omarmen. De last en het voorrecht van leiderschap vereisen eenvoudigweg meer.

Als je nadenkt over wat goede leiders 's nachts wakker houdt, is het zelden een kwestie van kan Er kunnen dingen worden gedaan, maar waarschijnlijker is het een kwestie van zou moeten zijn ze klaar? Met voldoende tijd en middelen kan vrijwel alles worden bereikt. Als je zegt dat je niet over de middelen beschikt, neem ik aan dat je niet erg vindingrijk bent. Als je zegt dat je geen tijd hebt, kan ik concluderen dat je niet erg gefocust bent. Als je suggereert dat je te veel dingen op je bord hebt, kan ik niet anders dan geloven dat je niet erg gedisciplineerd bent.

Waar de afwezigheid van een resultaat of een ontdekking bestaat, is er ook een gebrek aan creativiteit, kritisch denken, gerichte energie, inspanning en middelen, en uiteindelijk een gebrek aan leiderschap. Mijn stelling is simpel: “De plausibiliteit van onmogelijkheid wordt pas een waarschijnlijkheid als er geen leiderschap is.” Leiderschap is het verschil tussen wat had kunnen zijn en wat zal zijn.

Leiders moeten weigeren de status quo te accepteren. Denk hier eens over na: als niemand ooit het wiel opnieuw zou uitvinden, zouden onze banden nog steeds van steen zijn gemaakt.

Telkens wanneer ik leiders zie die zich richten op onderhoud boven innovatie, zie ik mensen die onnodig de grens van onmogelijkheid in het zand hebben getrokken. Zoals ik al eerder heb gezegd, is het de taak van een leider om middelmatigheid te ontwrichten – niet omarmen, om de norm ter discussie te stellen – niet om deze aan te moedigen, om apathie uit te bannen – niet om haar te belonen, en om bureaucratieën te ontmantelen – niet om ze op te bouwen. Niets is onmogelijk totdat je het als zodanig omarmt.

Gedachten?