Leiderschap en schuld

In de wereld van leiderschap, waar de eigenschappen van verantwoordelijkheid en persoonlijke verantwoordelijkheid zo hoog aangeschreven staan, heb ik één vraag? Hoe zit het met al dat vingerwijzen? Een van mijn grootste ergernissen is dat ik leiders tegenkom die denken dat ze altijd gelijk hebben, en dat elk probleem of elke uitdaging die zich voordoet duidelijk de schuld van iemand anders moet zijn.

Het punt is: als leider is alles wat er onder uw toezicht gebeurt uw verantwoordelijkheid, of u het nu leuk vindt of niet. Dit niveau van verantwoordelijkheid hoort gewoon bij het gebied, en leiders die dit niet kunnen accepteren, verdienen het niet om leiding te geven. De laatste keer dat ik controleerde, maken we allemaal fouten – ik weet dat ik dat doe. De meesten van ons zoeken niet perfectie in leiderszoeken we naar leiders die fouten zien als een kans op kansen, groei en verbetering, en niet als een kans om verandering de schuld te geven.

Leiderschap gaat niet over het beschuldigen van anderen, maar het besef dat elke schuld uitsluitend op de leider moet rusten. De beste leiders wijzen slechts met de vinger naar één persoon: zichzelf. De waarheid is dat er geen overwinningen worden behaald door eraan deel te nemen het schuldspel. Er wordt wel eens gezegd: “Het enige dat gebeurt als je met aarde gooit, is dat je terrein verliest.” Schuld inspireert niet, het kweekt ontevredenheid en onenigheid.

Als vertrouwen de hoeksteen van leiderschap is, kan schuld alleen worden gezien als het ondermijnende gedrag dat de basis aantast. Wees niet de “Teflon”-leider die zich zorgen maakt over wat er kan blijven hangen – wees de volwassen leider die de klap opvangt, het probleem aanpakt en met karakter verder gaat. Leid – geef niet de schuld…

[Tweet “Wees niet de “Teflon” leider die zich zorgen maakt over wat er kan blijven hangen. Wees de volwassen leider die de klap opvangt, het probleem aanpakt en met karakter verdergaat.”]

Echte leiders accepteert geen krediet voor de succes, maar claim altijd de verantwoordelijkheid voor mislukkingen. Bij het analyseren van waarom sommige leiders worstelen met het verschuiven van de schuld ben ik tot de conclusie gekomen dat dit meestal neerkomt op een overvloed aan trots of een gebrek aan moed. Excuses, rationalisaties en rechtvaardigingen zullen nooit een adequate vervanging zijn voor moed en nederigheid. Degenen in leidinggevende posities die praten in plaats van luisterenen met de vingers wijzen in plaats van beslissende actie te ondernemen, zijn er eenvoudigweg niet in geslaagd leiding te geven.

We zijn allemaal getuige geweest van leiders die meesters zijn in het snelle trekken als het gaat om het wijzen met de vinger. Dit zijn ook de leiders die het snelst het respect verliezen van degenen die zij leiden. Bijna niets trekt het karakter van een leider sneller in twijfel dan een poging een probleem te ontwijken in plaats van er iets aan te doen. Het interessante is dat vervormingen en afbuigingen op de korte termijn misschien lijken te werken, maar dat de werkelijkheid altijd de weg naar huis lijkt te vinden. De snelste manier om een probleem naar de achtergrond te laten verdwijnen, is door er eigenaar van te worden en er vervolgens alles aan te doen om het op te lossen. Pogingen om iets anders te doen zullen het probleem alleen maar vergroten.

Zoals altijd ben ik geïnteresseerd in uw mening over dit onderwerp. Moeten leiders met de vingers wijzen en anderen de schuld geven, of alle problemen onder hun hoede nemen? Wat zeg je?