Leiderschap & het Supercomité

Het is alweer een tijdje geleden dat ik me op het politieke front heb uitgesproken, en met het recente falen van het Begrotingssupercomité dacht ik dat het een interessant moment zou zijn om het verschil tussen staatsman en politicus te onderzoeken. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben de retoriek en het spel in Washington zo beu dat ik op het punt sta alle politici op te geven. Ons land werd gesticht door grote staatslieden, en ergens onderweg hebben we onze natie overgedragen aan een stel egoïstische politici. Terwijl de term politiek leiderschap mag dan een oxymoron zijn geworden, het is eenvoudigweg onmogelijk om een staatsman te zijn en geen leider te zijn...

Er wordt wel eens gezegd dat een politicus zich zorgen maakt over het winnen van verkiezingen, en dat een staatsman zich zorgen maakt over toekomstige generaties. De politicus maakt toespraken en beloften gemotiveerd door trots, ego, bekendheid, macht, positie, status en persoonlijk succes. Vergelijk dit eens met een staatsman die zijn afspraken nakomt, gemotiveerd wordt door dienst boven en buiten zichzelfen door een blijvend positief verschil te maken. De echte staatslieden zijn een verademing wiens enige doel het verbeteren van het welzijn is van degenen die zij dienen, ongeacht de publieke opinie of eigenbelang.

Nu de werkloosheid nog steeds uit de hand is gelopen, ons land meer dan $4 miljard dollar per dag aan ons begrotingstekort toevoegt, en er geen hoop in zicht is op echte verandering versus beloofde verandering, is het ver voorbij de tijd voor business as usual in Washington. Ons land heeft in de tijd dat het Supercomité bijeen was meer schulden opgebouwd dan ze überhaupt moesten wegwerken. Leiderschap gaat niet over het creëren van commissies, het gaat over het nemen van moeilijke beslissingen en het bewerkstelligen van dingen die de missie verwezenlijken. Leiderschap is geen afwezige zaak, leiderschap gaat niet over het houden van toespraken, leiderschap gaat niet over het geven van de schuld. leiderschap gaat niet over de leider – het gaat over degenen die de leider dient.

Ik heb gisteravond iets interessants gedaan, waarvan ik u zou aanraden dat ook te doen. Ik heb onderzoek gedaan naar de kabinetsleden van onze eerste tien presidenten en ze vergeleken met onze huidige kabinetsleden, en wat ik ontdekte bevestigde simpelweg de gevoelens die ik hierboven heb beschreven. Zonder alle tien kabinetten op te sommen, kijk maar eens naar de vergelijking tussen het kabinet van George Washington en het kabinet van Barack Obama en je zult zien waarom ik zo gefrustreerd ben...

President: George Washington versus Barack Obama
Onderdirecteur: John Adams versus Joe Biden
minister van Defensie: Henry Knox versus Leon Panetta
staatssecretaris: Thomas Jefferson versus Hillary Clinton
minister van Financiën: Alexander Hamilton versus Timothy Geithner
Procureur-generaal: Edmund Randolph versus Eric Holder
* Voor directe vergelijkingsdoeleinden heb ik alleen kabinetsposities opgenomen die bestonden tijdens het tijdperk van Washington.

Ziet u al het verschil tussen politici en staatslieden? Misschien wel de meest veelzeggende mislukking rond het Supercomité was de afwezigheid van onze president tijdens het proces. In plaats van leiding te geven door zich te bemoeien met de zaken van de natie, voerde onze president campagne. Kan iemand die dit bericht leest zich werkelijk voorstellen dat Lincoln, Washington, Jefferson, enz. niet volledig betrokken zijn bij het brengen van een oplossing voor de zaak? Als de leider van ons land zich meer zorgen maakt over het binnenhalen van een tweede ambtstermijn dan over het vooruit helpen van ons land, hebben we allemaal reden tot bezorgdheid. We moeten eenvoudigweg het principiële leiderschap in Washington herstellen. Onze natie heeft serieuze mensen nodig die in ernstige tijden opstaan. Wat we nodig hebben is oneerlijke politici (zowel republikeinen, democraten als onafhankelijken) naar huis te sturen en ze te vervangen door echte staatslieden.

Uiteindelijk is mijn boodschap aan de mensen op Capitol Hill eenvoudig: doe het goede, ongeacht partijdigheid, compromissen zijn eervol als het een groter goed dient, en onthoud dat leiderschap gaat over de mensen die je dient en niet over eigenbelang. Alle politici van ons land moeten de boodschap ter harte nemen dat deze leiders geen verantwoording hoeven af te leggen naar hun volk, zullen uiteindelijk ter verantwoording worden geroepen door hun mensen. Als er nog echte staatslieden op Capitol Hill zijn, zou het voor hen een goed moment zijn om zich te laten zien…

Ik verwelkom uw opmerkingen hieronder, maar laten we proberen ons te concentreren op het grote geheel en niet op partijdig gezeur.