Leiderschap is GEEN Dodgeball

Leiderschap lijkt tegenwoordig maar al te vaak verward te worden met het spelen van een spelletje trefbal. Het is alsof veel leiders elke dag op hun werk verschijnen met een vers aangebrachte laag Teflon, klaar om te ontwijken en alles te ontwijken wat op hun pad komt. Laat ik duidelijk zijn: ik waardeer slimheid en finesse net zo veel als de volgende persoon, maar niet als vervanging voor moed. Er zijn te veel mensen binnen leiderschapsposities die nergens de verantwoordelijkheid voor kunnen of willen nemen. Simpel gezegd gaat leiderschap over verantwoordelijkheid, en niet alleen over de bereidheid om de klap op te vangen, maar ook over het vermogen om de klap te overleven. Leiderschap IS eigenaarschap...

Als je onmiddellijke reactie op een probleem bestaat uit het verdraaien, afwenden of verschuiven van de schuld, dan heb je nog veel te leren over leiderschap. Degenen aan wie u leiding geeft, verwachten niet dat u een stap terug doet of een stap opzij zet bij problemen; zij verwachten dat u een stap verder gaat en problemen frontaal aanpakt.

De snelste manier om respect als leider te verliezen, is door je te concentreren op optiek in plaats van op ethiek. Als je je meer zorgen maakt over de politieke gevolgen dan over het oplossen van het probleem, dan heb je als leider gefaald. Ook al ligt de verantwoordelijkheid voor beslissingen bij de leider, toch moet verantwoordelijkheid een kwestie van ontwerp zijn, en niet van wanbetaling. Het moet gemakkelijk worden aanvaard en niet gemakkelijk worden ontkend – dit is echt leiderschap.

Het lijkt erop dat de hele wereld momenteel schreeuwt om echt leiderschap. Geen leiders in de titel, maar leiders in actie. Of het nu in de bestuurskamer, in de politieke arena of aan de frontlinie is, leiderschap is veel meer dan het houden van persconferenties, het houden van toespraken en het voorzitten van vergaderingen en commissies. Leiderschap is de verantwoordelijkheid dragen om dingen gedaan te krijgen of om dat niet te doen. Bedenk dat de specificiteit van gedachten en daden het comfort en de veiligheid vernietigt die worden gezocht door degenen die liever in de schaduw van vage retoriek blijven.

Laten we dit eens op een andere manier bekijken: wanneer was de laatste keer dat u een leider hoog in aanzien hield die de kwestie ontweek, niet het juiste deed, er niet in slaagde verantwoordelijkheid te aanvaarden, de eer opeiste voor de prestaties van iemand anders, of iemand anders de schuld gaf van zijn of haar prestaties? fouten? Ik vermoed dat jouw antwoord, zoals het zou moeten zijn, nooit is. Hoewel mensen arrogantie of onwetendheid zullen betwisten, zullen ze doorgaans een eerlijke fout accepteren – vooral als er sprake is van oprecht berouw en spijt.

Het punt is: gezonde mensen verwachten geen perfectie van leiders, maar ze verwachten wel dat leiders transparant en verantwoordelijk zijn. Het aanvaarden van de verantwoordelijkheid voor uw daden, of de daden van uw team, maakt u eervol en betrouwbaar – het maakt u ook menselijker. Mensen willen niet het pratende hoofd van een politicus als leider, ze willen iemand met wie ze zich kunnen verbinden en waarmee ze zich kunnen identificeren. Ze willen niet alleen iemand die zij zijn vertrouwen maar ook iemand die ze vertrouwt.

Als je één ding uit de post van vandaag haalt, zou het dit moeten zijn: leiderschap gaat niet over jou, je ego, je trots of je persoonlijke ambitie – het gaat over de zorg voor en het dienen van degenen aan wie je leiding geeft, terwijl je de missie volbrengt die voor je ligt. Leiderschap heeft heel weinig te maken met de leider, maar alles met degenen die geleid worden.

Ik kende een geweldige voetbalcoach die altijd zei: "Stap op en accepteer de klap of ga van het veld af." Precies mijn gevoelens. Gedachten?