Vanwege de complexiteit die daarmee gepaard gaat, kunnen we altijd redenen vinden waarom prognoses en veranderingsplannen niet werkten... Het volgende klinkt misschien bekend:
Betekent dit dat we moeten stoppen met het maken van voorspellingen en helemaal geen plannen meer moeten maken? Nee, dat is zeker niet mijn boodschap. We moeten plannen blijven maken, op voorwaarde dat we onze plannen zo flexibel mogelijk maken. Hadden we de COVID-19-pandemie kunnen plannen? Ik geloof het niet.
Plannen flexibel maken betekent dat strategieën veel vaker moeten worden aangepast dan we gewend zijn, wat meestal gepaard gaat met het construeren van een besluitvormingskader. Hierdoor kunnen leiders en medewerkers op trends anticiperen, beslissingen nemen en zich dienovereenkomstig aanpassen.
De huidige crisis leert ons allemaal de noodzaak van organisatorische flexibiliteit en aanpassingsvermogen. Voor de leiders die geneigd zijn tot actie over te gaan: organisatorische aanpassingen vinden steeds sneller plaats. We moeten onze houding ten opzichte van “verandering” heroverwegen. We kunnen verandering niet langer benaderen als iets dat vermeden moet worden, of erger nog, reactief reageren op plannen als er iets kapot gaat. Tegen die tijd is het meestal te laat.
Verandering is slechts een permanent fenomeen dat zowel een risico op mislukking als opwaartse kansen met zich meebrengt. Hoe kunnen we leren om beter met dergelijke transities om te gaan? Zodra het stof van de COVID-19-pandemie is neergedaald, staan we voor onze volgende grote uitdaging. Hoe gaan we om met de sociale, economische en politieke impact die op mondiale schaal is bewerkstelligd? De sleutel is: we moeten plannen en ons aanpassen. Hoe sneller we dit kunnen doen, hoe beter.
Om het bovenstaande te illustreren wil ik graag het verhaal van ‘Permanent White Water’ delen, vaak verteld door Roosevelt Thomas, president en oprichter van het American Institute for Managing Diversity Inc. De huidige dynamische omgeving van verandering kan worden vergeleken met een wildwaterbaan. vlot ritje. Iedereen moet een roeispaan pakken en zijn of haar steentje bijdragen om het vlot voort te stuwen. Terwijl we vooruitkijken en stroomversnellingen zien naderen, vragen we ons af: “Hoe gaan we die uitdaging aan?” Er zijn twee mindsets die we kunnen gebruiken om te slagen.
De eerste beweert dat hoewel we stroomversnellingen zien naderen, er daarachter een poel met kalm water is. Als we de turbulentie eenvoudigweg overleven, zullen we het kalme water aan de andere kant bereiken. Wij geloven dat dit slechts tijdelijk is, en als we hier doorheen komen, zullen de dingen weer worden zoals ze waren. Dan kunnen we weer genieten van de rustige, gemoedelijke rit.
De tweede mentaliteit is het besef dat er niet langer gemakkelijke ritten door poelen met kalm water zijn. Veel organisaties bevinden zich in permanent wit water. We worden nu geconfronteerd met het voldoen aan nieuwe en veelgevraagde klantbehoeften. Er zijn veranderende technologieën, fusies, transities, globalisering, transformaties en reorganisaties, om er maar een paar te noemen.
Tot succes navigeren in dit permanente witte water moet iedereen op het vlot voortdurend de kans krijgen om zijn uiterste best te doen. Iedereen moet gemotiveerd, geïnspireerd, bevoegd en betrokken zijn om zijn volledige potentieel te kunnen bijdragen. De leiderschapskwaliteiten die nodig zijn om door permanent wit water te navigeren, verschillen van die van degenen die eenvoudigweg de stroomversnellingen overleven om kalme wateren daarachter te bereiken.
Hier bij N2Growth, onze executive search praktijk niet alleen helpt organisaties hun weg te vinden door voortdurende wildwateromgevingen, maar we brengen ook organisaties en teams van leiders samen om hen te helpen hun weg te vinden naar een duurzame toekomst.
Deze website maakt gebruik van cookies.
