Super Tuesday-analyse

Hoe vermakelijk het politieke landschap soms ook kan zijn, ik heb de presidentiële campagne op deze blog tot nu toe grotendeels genegeerd. Hoewel ik geen grote redactionele verschuiving naar politieke inhoud plan, zijn sommige trends die zich gisteravond hebben voorgedaan zo zorgwekkend dat ik geloof dat dit bericht de moeite waard is. Bij voorbaat bied ik mijn excuses aan voor het gebruik van dit platform als preekstoel, maar er zijn simpelweg te veel mogelijke negatieve gevolgen als kiezers niet wakker worden en de dingen zien zoals ze werkelijk zijn. In de post van vandaag zal ik een paar zorgen delen waar ik iedereen aanmoedig om aandacht aan te besteden nu ze hun mening over de presidentskandidaten beginnen te consolideren...

Zoals de meesten van jullie al weten wordt mijn politieke filosofie het best vertegenwoordigd door die van de Grand Old Party. Dat gezegd hebbende, heb ik klanten die republikeinen, democraten, onafhankelijken en zelfs een paar politieke agnostici zijn. Hoewel ik probeer mijn brein niet neutraal te houden en blindelings de partijlijn te volgen, merk ik dat in de meeste gevallen de conservatieve agenda het meest aansluit bij mijn persoonlijke opvattingen. Er zijn bepaalde conflictgebieden waar ik mee worstel en waar het republikeinse platform in strijd is met mijn persoonlijke waardensysteem. Ik ben bijvoorbeeld pro-life, maar tegen de doodstraf. Hoewel dit standpunt mij filosofisch gezien zeer consistent lijkt, zet het mij er toch in conflict met mijn partij naar keuze, maar ik dwaal af naar de Super Tuesday-analyse.

Toen ik gisteravond de resultaten van Super Tuesday zag ontvouwen, raakte ik erg onrustig toen twee van mijn grootste angsten snel overgingen in zeer reële bedreigingen; 1.) Dat het conservatieve deel van de Republikeinse Partij moeite heeft om achter John McCain te staan, en; 2.) De opkomst van Barack Obama als de waarschijnlijke kandidaat van de Democratische Partij. Ik ben van mening dat deze twee punten het slechtste van alle mogelijke scenario's omvatten.

Laten we beginnen met mijn analyse van de huidige status quo in de Republikeinse Partij…Super Tuesday gaf John McCain een beslissende voorsprong op zowel Romney als Huckabee, waarbij McCain meer dan tweemaal zoveel afgevaardigden verzamelde dan elk van de andere twee kandidaten. Bovendien is er, nu Romney en Huckabee de conservatieve stemmen van de partij verdelen en een groot debacle veroorzaken, voor geen van beiden McCain in te halen. De partij moet McCain erkennen als de duidelijke koploper en zich zo snel mogelijk achter hem scharen om momentum op te bouwen en energie te geven aan wat nu een zeer gebroken Republikeinse Partij is.

Als je nadenkt over wat ik hierboven heb beschreven, zul je zien dat de huidige gang van zaken binnen de Republikeinse Partij sterk doet denken aan 1976. Kijk eens naar de geschiedenis en je zult zien dat het de niet bepaald enthousiaste steun van de Republikeinse Partij aan Gerald was. Ford als genomineerde, wat resulteerde in een slechte opkomst van de Republikeinse kiezers, waardoor Jimmy Carter uiteindelijk in het ovale kantoor terechtkwam. Het was een gebroken en apathische Republikeinse Partij in 1976 die Jimmy Carter in staat stelde Afghanistan en Iran als bondgenoten te verliezen en radicale islamitische extremisten in het Midden-Oosten van een marginaal element naar de mainstream te laten evolueren. Het was ook in deze periode dat we rentetarieven, ongebreidelde inflatie, banenverlies en arbeidsstakingen, olie-embargo's en gasrantsoenering zagen. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik wil niet dat 2008 op welke manier dan ook een weerspiegeling is van 1976.

Ik ben bang dat veel van de conservatieve Republikeinse experts, beïnvloeders en spreekbuizen minderjarigen als hoofdvak hebben. Rush Limbaugh, Sean Hannity, Michelle Malkin, Ann Coulter, James Dobson en veel van hun collega's zijn zo fel gekant tegen McCain vanwege zijn gematigde standpunt dat ze de echte kwestie uit het oog zijn kwijtgeraakt... Romney en Huckabee kunnen de nominatie niet winnen. Ze kunnen óf doorgaan met het kiezen van enkele gematigde standpunten van McCain (die trouwens dezelfde standpunten zijn die de Regan-Democraten zullen terugbrengen en zowel jonge kiezers als onafhankelijke kiezers zullen aanspreken) en de kracht van de Republikeinse Partij ondermijnen, óf ze kunnen laat de retoriek los en dien als katalysator om de Republikeinse Partij te herenigen door McCain te steunen. Vind ik alle posities van McCain leuk? Nee, maar ik geef duidelijk de voorkeur aan McCain boven een van de Democratische kandidaten.

Laten we nu onze aandacht richten op de Democratische Partij…Als je aandacht schonk aan de positionering van Barack Obama voorafgaand aan Super Tuesday, deed hij er alles aan om de verwachtingen naar beneden te sturen. Slechts enkele dagen voor Super Tuesday had Clinton in vrijwel elke peiling een voorsprong met dubbele cijfers. Hoewel Obama enig momentum toonde, geloofde hij zelfs niet dat dit genoeg was om de dominante positie van Hillary in de peilingen te overwinnen. Tegelijkertijd dachten de meeste experts dat gisteravond de avond zou zijn waarop Hillary Clinton de nominatie zou blokkeren. Wat we vanochtend zien is dat, nu de definitieve cijfers binnenkomen, Hillary Clinton niet alleen de nominatie niet binnen de perken zal hebben gehouden, maar dat Obama zelfs binnen de honderd afgevaardigden van Hillary zal zitten die naar de volgende reeks voorverkiezingen gaat. De hoop van Clinton zal zich richten op Texas en Ohio, terwijl Obama zeer goed tot uiting zal komen in Pennsylvania, Virginia en Maryland. Terwijl het Democratische ras op het spel staat, geldt dat ook voor de toekomst van ons land.

De hierboven beschreven omstandigheden vormen het slechtst mogelijke scenario voor de Republikeinen. Uit elke peiling tot nu toe blijkt dat McCain Clinton duidelijk heeft verslagen bij de algemene verkiezingen. Uit dezelfde peilingen blijkt ook dat McCain bij algemene verkiezingen handig verloor van Obama. Het beste voor de Republikeinse Partij zou zijn dat Hillary Clinton de Democratische kandidaat zou worden. Ze zal eenzijdig dienen om de Republikeinse Partij en de opkomst, Republikeinse kiezers, in groten getale te stimuleren. Ik ben altijd van mening geweest dat zij eenvoudigweg niet verkiesbaar is bij algemene verkiezingen. Hetzelfde geldt misschien niet voor Barack Obama. Als senator Obama wordt genomineerd, zou hij naar mijn mening zeer competitief zijn bij de algemene verkiezingen. Geen enkele Republikeinse kandidaat kan het goed opnemen tegen Obama en Obama heeft die x-factor die we sinds JFK niet meer bij een presidentskandidaat hebben gezien. De potentiële reddende genade voor de Republikeinen is dat Obama zeer gevoelig is voor grote tactische fouten. Hij en zijn vrouw kunnen de neiging hebben om te spreken voordat ze nadenken, en naarmate de media meer aandacht besteden aan Obama's standpunten en met een paar goed getimede fouten van Obama's kant, kunnen sommige van zijn glans beginnen te vervagen. Je kunt alleen maar hopen…

De Republikeinen moeten zich onmiddellijk achter John McCain scharen en bidden dat Hillary de Democratische nominatie wint. Als deze twee dingen niet gebeuren, ben ik bang dat we een zeer moeilijke weg tegemoet gaan...

 

Afbeelding tegoed: NBC