Tragedie en zaken

Helaas leven we in een tijd waarin ergens in de wereld dagelijks een tragedie toeslaat. Hoewel dit zeker niet geminimaliseerd mag worden, hebben de meesten van ons het vermogen ontwikkeld om grip te krijgen op aardbevingen, tsunami's, orkanen, overstromingen en andere natuurrampen die een impact hebben op ons leven, terwijl we deze gebeurtenissen terecht categoriseren als omstandigheden die niemand kan overkomen. controle. Wanneer een soldaat zijn leven verliest in de strijd, rouwen en treuren we, maar het is op de een of andere manier nog steeds gemakkelijker om verzoening te bewerkstelligen dan een onschuldige burger die wordt gedood door een terreurdaad. Hoe gruwelijk elk verlies van mensenlevens ook is, misdaden die door de ene burger tegen de andere worden gepleegd en die gewelddaden omvatten (vooral gewelddaden tegen onze jeugd) lijken in een geheel andere categorie te vallen. In de post van vandaag deel ik mijn gedachten en observaties over de schietpartij op Virginia Tech en hoe tragedies onze levens beïnvloeden...

Het bloedbad in Virginia Tech vond veel te dicht bij huis plaats... Mijn beide kinderen studeren en een van hen studeert aan de Universiteit van Virginia, die slechts ongeveer 240 kilometer van Virginia Tech ligt. Ik was eigenlijk een korte tijd in Virginia gestationeerd toen ik in het leger zat en ik heb vrienden en collega's die in en rond Blacksburg wonen... onnodig te zeggen dat vandaag een emotionele tol van mij heeft geëist. De realiteit is dat weinigen van ons voorbereid zijn op een tragedie wanneer deze toeslaat. We schijnen het te beschouwen als iets dat anderen overkomt, maar zeker niet ons. Gezien de stand van zaken in de wereld van vandaag denk ik dat het voor ons allemaal belangrijk is om na te denken over hoe we zullen omgaan met een tragedie wanneer deze onvermijdelijk toeslaat.

Het is niet ongewoon om op de werkvloer iets te horen over een tragische gebeurtenis. We komen samen met collega's en kijken naar het nieuws op radio's, televisies en computerschermen. We komen in groepen bijeen om de gebeurtenis te bespreken en informatie, theorieën, gedachten, perspectieven en emoties te delen over wat er heeft plaatsgevonden. We nemen contact op in een poging te begrijpen welke gevolgen de tragedie heeft voor onze familie, vrienden en kennissen. Helaas hebben we in deze tijden de kans om een glimp op te vangen van authenticiteit en transparantie die we zelden zien tijdens de normale gang van zaken.

De realiteit is dat elke publieke tragedie een enorme impact heeft op de werkplek. Mijn persoonlijke overtuiging is dat het de plicht van organisaties is om hun werknemers te helpen bij het succesvol doorstaan van een tragedie. Bedrijven kunnen en moeten redelijke en verantwoordelijke stappen ondernemen om de stress en spanning die mensen ervaren tijdens de tragedie te verlichten. Bedrijven moeten de houding van ‘business as usual’ tijdelijk opzij zetten en hun werknemers helpen omgaan met de hulpeloosheid en het verdriet dat zij tijdens de tragedie ervaren. Als een CEO of ondernemer, dit is een kans om de moed en het empathie van een echte leider te tonen door de onmiddellijke behoeften van uw werknemers boven de normale operationele behoeften van de onderneming te stellen.

Het komt erop neer dat werkgevers moeten bezuinigen medewerkers sommigen verslappen en laten ze hun emoties op een gezonde manier verwerken, niet alleen omdat dit het juiste is om te doen, maar omdat mensen sneller zullen kunnen herstellen en in een kortere tijd weer productief zullen zijn dan wanneer een tragedie gewoon zou zijn. behandeld als een non-evenement.

Wanneer een tragedie ons leven binnendringt, is een van de laatste dingen waar we aan denken, hoe het allemaal ten goede komt. In een tijd als deze moeten we de positieve impact vieren die degenen die hun leven hebben verloren op ons hebben gehad, de hand reiken om degenen te helpen die direct of indirect getroffen zijn, en de informatie die we hebben verzameld gebruiken om al het mogelijke te doen. om te voorkomen dat dergelijke tragedies zich opnieuw voordoen. Laten we niet ongevoelig worden, maar laten we gevoeliger worden... Bid alstublieft met mij mee voor de vrienden en familie van degenen die gisteren hun leven verloren.