Heb je je ooit afgevraagd waarom organisaties disfunctionele leiders tolereren? Het antwoord is dat disfunctie zo vaak voorkomt dat het vaak niet eens als problematisch wordt onderkend. Veel bedrijven willen alleen maar leiders om mee te gaan en meer met elkaar overweg te kunnen dan ze willen dat ze leiding geven. Het maakt me verdrietig om deze volgende gedachte onder woorden te brengen: leiderschap in bedrijven is in snel tempo een oxymoron aan het worden.
Denk aan degenen die je kent in a positie van leiderschap, en als je weet waar je naar op zoek bent, zul je merken dat ze waarschijnlijk geen leider zijn, maar een risicomanager. Wanneer leiders conformisten worden die verlangen naar controle in plaats van overgave, ze slagen er niet alleen niet in om te inspireren en uit te dagen, maar ze slagen er ook niet in om leiding te geven. Leiderschap is in veel organisaties synoniem geworden met babysitten, wat niets anders betekent dan een gebrek aan vertrouwen in de beroepsbevolking signaleren. Ik kan geen moment in de moderne geschiedenis bedenken waarin werknemers zich minder gewaardeerd en vertrouwd voelen. Bedenk dat het de taak van een leider niet is om mensen in hokjes te plaatsen, maar om ze uit hokjes te bevrijden.
In de meeste organisaties is het niet moeilijk om tekenen van disfunctioneel leiderschap te ontdekken – het enige wat u hoeft te doen is uw ogen openen. De meeste bedrijven bereiken uiteindelijk een punt van wat zij volwassenheid noemen – ik noem het industrialisatie. Dit fenomeen doet zich voor wanneer het zich aanpassen aan de norm helaas de norm wordt. Hoe groter een organisatie wordt, hoe acceptabeler middelmatigheid lijkt te worden. Daarin schuilt het probleem; Leiderschap bestaat om middelmatigheid te ontwrichten – niet om het te omarmen.
Deze website maakt gebruik van cookies.
